تاریخچه کپسول‌ آتش ‌نشانی

تدبیر: اولین کپسول آتش نشانی کی اختراع شد؟ کپسول‌ آتش نشانی نوعی دستگاه برای خاموش کردن آتش است. کپسول‌های آتش نشانی جزو خاموش‌کننده‌های قابل حمل به حساب می‌آیند و با توجه به نوع آتش، از ترکیبات مختلفی مانند آب، پودر و گاز، گاز دی اکسید کربن و یا بیوورسال در آن‌ها استفاده می‌شود. این دستگاه‌ها به صورت یک استوانه فلزی محکم تولید و با یک نوع ماده خفه‌کننده مانند گاز دی اکسید کربن پر می‌شوند. با فشردن اهرم موجود در بالای استوانه، ماده خفه‌کننده با فشار زیادی از کپسول خارج می‌شود. آیا تا به حال به این فکر کرده‌اید که تاریخچه کپسول‌ آتش نشانی به چه زمانی برمی‌گردد؟

تاریخچه کپسول آتش نشانی

در حدود دویست سال قبل از میلاد مسیح، کتزیبیوس، صنعت‌گر معروف اهل اسکندریه، یک پمپ دستی برای رساندن آب به آتش اختراع کرد. همچنین، بر اساس شواهد، رومی‌ها از زنجیره‌ای از سطل‌ها برای خاموش کردن آتش استفاده می‌کرده‌اند. آن‌ها این سطل‌ها را دست به دست می‌کردند تا آب را به آتش برسانند.

بعدها، در قرون وسطی، استفاده از اسکوریت یا آب‌پران (به انگلیسی Squirt، به معنای فواره کوچک) برای رساندن آب به آتش رواج یافت. آب‌پران‌ها عملکردی بیشتر شبیه به یک پمپ دوچرخه داشتند. برای استفاده از این دستگاه، نازل را درون آب فرو می‌کردند و با بیرون کشیدن پیستون حدود یک لیتر آب وارد مخزن می‎شد. آب‌پران را به سمت آتش نشانه می‌گرفتند و با فشار دادن پیستون آب از مخزن خارج می‌شد. از آب پران‌ها در سال ۱۶۶۶ در آتش‌سوزی بزرگ لندن نیز استفاده شده است.

اولین کپسول آتش نشانی جهان

اما تاریخچه اولین کپسول آتش ‌نشانی مدرن تاریخ به سال ۱۸۱۹ برمی‌گردد. در این سال، کاپیتان جورج ویلیام مانبی، نخستین کپسول مدرن قابل حمل را اختراع کرد. این کپسول شامل یک ظرف مسی با ظرفیت ۳ گالن انگلیس (۱۳.۶ لیتر) محلول کربنات پتاسیم تحت فشار هوای فشرده بود.

تاریخچه کپسول آتش نشانی CTC

در حدود سال ۱۹۱۲، نخستین خاموش‌کننده آتش تتراکلرید کربن یا همان CTC ساخته شد که مایع موجود در یک ظرف برنجی یا کرومی را با استفاده از پمپ دستی به سمت آتش هدایت می‌کرد. این کپسول‌ها معمولاً در اندازه ۰.۶ یا ۱.۱ لیتری ساخته می‌شدند، اما اندازه ۹ لیتری نیز وجود داشت. CTC تبدیل به بخار می‌شد و با ایجاد تداخل در واکنش شیمیایی آتش، آن را خاموش می‌کرد. این نوع کپسول آتش نشانی برای آتش‌سوزی‌های الکتریکی و مایعات مناسب بود و تا ۶۰ سال بعد در وسایل نقلیه موتوری مورد استفاده قرار می‎گرفت. اما بخار و محصولات جانبی ناشی از احتراق CTC سمیت بالایی داشتند و استفاده از این خاموش‌کننده‌ها در فضاهای بسته، تلفات جانی در پی داشت.

تاریخچه کپسول آتش نشانی سودا اسید

در اواخر قرن نوزدهم، شاهد اختراع خاموش‌کننده‌های سودا اسید بودیم که در آن از یک سیلندر حاوی ۱ یا ۲ گالن انگلیس (هر گالن انگلیس=۴.۵ لیتر) مخلوط آب و بی‌کربنات سدیم استفاده می‌شد. یک ویال حاوی اسید سولفوریک غلیظ به صورت معلق درون سیلندر وجود داشت. بسته به نوع خاموش‌کننده، ویال اسید سولفوریک به یکی از دو روش زیر شکسته می‌شد. در روش اول، از یک پیستون برای شکستن ویال استفاده می‌شد. این در حالی بود که در روش دوم، یک درپوش سربی برای بسته نگه داشتن ویال مورد استفاده قرار می‌گرفت. زمانی که اسید با محلول بی‌کربنات مخلوط می‌شود، گاز دی اکسید کربن خارج شده و این به نوبه خود، آب را تحت فشار قرار می‌دهد. آب تحت فشار به وسیله یک لوله کوتاه و نازل از سیلندر خارج می‌شود. در نهایت، اسید توسط بی‌کربنات سدیم خنثی می‌شود.

تاریخچه کپسول آتش نشانی فوم

خاموش‌کننده‌های فوم یا کف شامل یک سیلندر پر از ماده شیمیایی تولیدکننده فوم و یک سیلندر ثانویه پر از ماده شیمایی دیگر هستند که در تماس با محلول موجود در سیلندر اصلی واکنش نشان می‌دهد. برای استفاده، باید خاموش‌کننده را وارونه کرده و اجازه دهید که دو محلول با هم مخلوط شوند. سپس، بایستی خاموش‌کننده را تکان دهید تا مطمئن شوید که محلول به درستی مخلوط شده است. در نهایت، باید خاموش‌کننده را به سمت آتش نشانه بگیرید و با فشار دادن نازل، عمل تخلیه را انجام دهید.

کپسول آتش نشانی امروزی

در اواسط قرن بیستم، انواع کپسول آتش نشانی با استفاده از عامل‌های متفاوت ظاهر شدند. در این نوع خاموش‌کننده‌ها، معمولاً از نوعی مخزن تحت فشار برای ذخیره و تخلیه کردن عامل خاموش‌کننده استفاده می‌شود.

در نوع اول خاموش‌کننده‌های مدرن، از فشار هوا تا حدود ۱۰ بار، پنج برابر فشار لاستیک خودرو، استفاده می‌شود. از یک دستگیره فشاری برای راه‌اندازی شیر فنری استفاده می‌شود که به داخل سیلندر فشار امتداد یافته است. در داخل، یک لوله وجود دارد که تا قسمت پایین خاموش‌کننده امتداد یافته است، به طوری که در حالت عمودی، دهانه لوله درون آب به صورت غوطه‌ور قرار می‌گیرد. عامل خاموش‌کننده به صورت یک جریان ثابت از طریق شلنگ و نازل آزاد شده و توسط فشار موجود در قسمت بالای آن به بیرون خارج می‌شود.

نوع دوم کپسول‌‌های آتش ‌نشانی، کپسول‌های دارای کارتریج گاز نام دارند. این نوع خاموش‌کننده‌ها نیز عملکرد مشابهی دارند، اما منبع فشار یک کارتریج کوچک حاوی گاز دی اکسید کربن با فشار ۱۳۰ بار است و نه هوا. دستگیره فشاری یک دستگاه فنری را راه می‌اندازد که باعث سوراخ شدن دیسکی می‌شود که فشار را مهار می‌کند. به این ترتیب، گاز در مخزن تحت فشار آزاد می‌شود. دی اکسید کربن آزاد شده چند صد برابر حجم اولیه خود منبسط شده و فضای بالای ماده خاموش‌کننده را پر می‌کند. این امر باعث می‌شود که سیلندر تحت فشار قرار بگیرد و عامل خاموش‌کننده را از طریق لوله به سمت بالا هدایت می‌کند. نهایتاً، از نازل و شلنگ برای هدایت ماده خاموش‌کننده به سمت آتش استفاده می‌شود.

اگر قصد خرید کپسول آتش نشانی در تبریز را دارید، بهتر است راهنمای کامل خرید کپسول آتش نشانی را مطالعه کنید.

تاریخچه کپسول آتش نشانی بیوورسال

بیوورسال را می‌توان قوی‌ترین کپسول آتش نشانی در دنیا به حساب آورد. این ماده با استفاده از فناوری مدرن تولید شده است تا آتش‌های پرحجم تمامی گروه‌های آتش را خاموش کند. کپسول آتش نشانی بیوورسال قادر است تا آتش‌سوزی‌های با حجم بزرگ در تمام انواع گروه‌های آتش A، B، C و F را خاموش کند. کپسول بیوورسال، مورد تأیید سازمان‌های جهانی است و استفاده از آن برای انسان و محیط زیست هیچ خطری ایجاد نمی‌کند. گروه تولیدی و صنعتی تدبیر، نماینده انحصاری محصولات بیوورسال در ایران، برای اولین بار و به صورت انحصاری این کپسول را در ایران عرضه کرده است. کپسول بیوورسال مورد تأیید سازمان‌های جهانی محیط زیست است و استفاده از آن خطری برای انسان‌ها و سایر موجودات ندارد. کپسول بیوورسال دوستدار محیط زیست است و از دیگر ویژگی‌های آن می‌توانیم مثلاً به فلش اوور و بک درفت اشاره کنیم.

سوالات متداول تاریخچه کپسول آتش نشانی