از مهم‌ترین اجزای سیستم اعلام حریق، دستگاه‌های تشخیص حریق یا آشکارسازهای حریق هستند. این تجهیزات انواع بسیار متنوعی دارند که از جمله آن‌ها می‌توان به: آشکارسازهای دود هوشمند، آشکارسازهای شعله، کاشف‌های حرارتی، دتکتور گاز یا آشکارساز مونوکسید کربن و واحدهای شیشه قابل شکستن دستی و شستی اعلام حریق اشاره کرد. این واحدهای آشکارساز را در چند دسته‌بندی به شما معرفی می‌کنیم:

• آشکارسازهای حرارتی : این کاشف ها از ۳ دهه قبل در سیستم های اعلام حریق مورد استفاده قرار گرفته اند و با تشخیص میزان حرارت، حریق را تشخیص می دهند. برخی از انواع این تجهیزات عبارتند از : آشکارسازهای اپتومکانیکی، آشکارسازهای الکترومکانیکی، آشکارسازهای الکتروپنوماتیکی و آشکارسازهای ترمیستور یا الکترونیکی.
• کاشف دود : دتکتور یا آشکارساز دود از طریق تشخیص دود در فضا شرایط وقوع آتش سوزی را تشخیص داده و اعلام می کند. این تجهیزات از انواع: دتکتور دود نقطه ای نوری و یونیزاسیون، دتکتور دود خطی انعکاسی و فرستنده و گیرنده، دتکتور دود کانال، دتکتور دود مکشی و دتکتور دود ویدئویی هستند.
• آشکارسازهای گاز : از این تجهیزات با عنوان دتکتور گاز نیز یاد می‌شود که نوع دتکتور مونوکسید کربن آن بیشتر مورد استفاده قرار می‌گیرد. این دتکتورها میزان گازهای خطرناک موجود در فضاها را اندازه‌گیری می‌کنند.
• دتکتور شعله : آشکارسازهای شعله از طریق دریافت طیف‌های نوری تولید شده از آتش کار می‌کنند. برخی از انواع این آشکارسازها عبارتند از: دتکتورهای شعله ماورا بنفش، دتکتورهای شعله بصری یا آرایه IR نزدیک، دتکتورهای شعله مادون قرمز (IR)، دتکتور شعله ترکیبی IR3، دوربین‌های حرارتی مادون قرمز و انواع دیگر.
• نقاط تماس دستی : شستی اعلام حریق یا نقطه تماس دستی یا نقطه تماس دارای شیشه قابل شکستن دستگاهی است که پرسنل را قادر می‌سازد، زنگ هشدار را به‌صورت دستی و غیرخودکار به صدا درآورند.